17:1 My gees is verward, my dae is uitgeblus, die graf wag op my.
17:2 Waarlik, bespottinge is my deel, en op hulle getwis moet my oog rus.
17:3 Gee tog 'n pand, staan borg vir my by U; wie anders sal vir my borgskap verleen?
17:4 Want U het húlle hart gesluit vir verstand; daarom sal U hulle nie laat triomfeer nie.
17:5 Hy wat vriende aanklaag vir 'n buitaandeel--die oë van sy kinders sal versmag.
17:6 Maar Hy het my 'n spreekwoord vir die mense gemaak, en ek moet iemand wees wat hulle in die gesig spuug.
17:7 Daarom het my oog dof geword van verdriet, en al my lede is soos 'n skaduwee.
17:8 Die opregtes is daaroor ontsteld, en die onskuldige kom teen die goddelose in opstand.
17:9 Nogtans hou die regverdige vas aan sy weg, en die wat rein van hande is, neem toe in krag.
17:10 Maar, kom maar altyd weer aan, julle almal! 'n Wyse vind ek onder julle tog nie.
17:11 My dae is verby, my planne tot niet, die wense van my hart.
17:12 Van die nag maak hulle 'n dag; lig, sê hulle, is naby vanweë die duisternis.
17:13 As ek hoop op die doderyk as my huis; in die duisternis my bed uitsprei,
17:14 die grafkuil toeroep: My vader is jy; die wurms: My moeder en my suster,
17:15 waar is dan my verwagting? Ja, my verwagting, wie ontdek dit?
17:16 Na die grendels van die doderyk sal dit neerdaal, wanneer daar tegelykertyd rus is in die stof.
Created with HTMLCompiler by BibleDatabase