31
تئیی مئیار و باهۆٹَ بان
په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. داوودئے زَبور.
1 او هُداوند! تئیی مئیار و باهۆٹ بوتگان،
هچبر مئیل که شرمندگ ببان،
وتی اَدل و اِنساپئے تها منا نجات بدئے.
2 وتی دلگۆشا گۆن من بدار و
منا زوتّ برَکّێن.
په من پناهئے تلارے بئے و
په منی رَکّێنگا مُهرێن کلاتے.
3 په راستی منی تلار و کلات ائے،
په وتی نامئیگی منا راه سۆجَ دئیئے و رهشۆنیَ کنئے.
4 منا چه آ داما در بیار که په من چێر و اَندێم اِنت،
چیا که منی پناه تئو ائے.
5 وتی روه و ساها تئیی دستا دئیان.
او هُداوند، او وپادارێن هُدا! تئو منا رَکّێنئے.
6 ترا چه آیان نپرت اِنت که دلگۆشِش گۆن بےاَرزشێن بُتان اِنت،
بله من تئیی سرا تئوکلَ کنان، او هُداوند!
7 تئیی مِهرا گَلَ بان و شادهیَ کنان،
چیا که تئو منی سیه‌رۆچی دیستگ‌اَنت و
منی اَرواهئے سکّیانی نێمگا هئیال گوَر کرتگ.
8 منا دژمنانی دستا ندئیئے و
منی پادان پْراه و شایگانێن جاگهے اێرَ کنئے.
9 او هُداوند! منی سرا رهم کن
چیا که پرێشان آن،
چمُّن چه گَم و اندۆهان نزۆر بوتگ‌اَنت،
جسم و اَرواه هم.
10 چیا که زِندُن گَمان وارتگ و
اُمر نالگان،
چه منی گناها،* 31:10 یا: چه منی سیه‌رۆچیا. تاگتے په من پَشت نکپتگ و
هَڈّ و بندُن پوسّان اَنت.
11 دژمنانی سئوَبا سُبکّ و کلاگی بوتگان،
هاس په همساهگان،
پجّارۆک چه من تُرسان اَنت و
هرکَس منا کوچه و دَمکانَ گندیت، تچیت.
12 مُردگانی وڑا چه یاتا شتگان و
پْرشتگێن کونزگێئے پئیما بوتگان.
13 چیا که بازێنێئے بُهتامان اِشکنگا آن،
تُرس و دهشت چه هر گوَرا،
گۆن یکدگرا پندلَ جۆڑێننت و
په منی کُشگا مَندر و رپکَ سازنت.
14 بله او هُداوند! من تئیی سرا تئوکلَ کنان و
گوَشان که «تئو منی هُدا ائے.»
15 منی وهد و دمان تئیی دستا اَنت،
منا چه دژمنان برَکّێن،
چه همایان که منی رندا کپتگ‌اَنت.
16 دێما په وتی هزمتکارا دْرپشان کن،
گۆن وتی مِهرا منا برَکّێن.
17 هُداوندا! مئیل که شرمندگ ببان،
چیا که ترا تئوارُن پِر جتگ،
بِلّ که شَرور سرجهل و شرمندگ ببنت و
مُردگانی جهانا بێتئوار.
18 درۆگبندێن لُنٹش چُپّ باتنت،
که گۆن کِبر و اێر جنَگ پهرێزکارانی هلاپا په گُروناکی هبرَ کننت.
19 تئیی نێکی چنکدر باز اِنت،
که په هُداتُرسان اَمبارِت کرتگ و
بَنی آدمانی چمّانی دێما په همایان پوره و سَرجم کرتگ
که تئیی باهۆٹَ بنت.
20 اِشان وتی بارگاهئے پناها
چه مردمانی پندلان چێر و اَندێمَ دارئے و
وتی ساهگا چه بُهتام جنۆکێن زُبانان دور.
21 هُداوندا ستا بات،
چیا که وتی اَجَبێن مِهرا همے وهدا په من پدّرَ کنت
که من دئوره بوتگێن شهرێئے پئیما اَنگِرّ آن.
22 من چه وتی تُرسا گوَشت:
«چه تئیی چمّا سِستگ و دور کپتگان.»
اَنگت تئو منی پریات و زاریا اِشکنئے،
وهدے من په مَدَتا ترا تئوارَ کنان.
23 او هُداوندئے سجّهێن دۆستداران! آییا دۆست بدارێت،
هُداوند وتی وپادارانی نگهپانیا کنت،
بله گُروناکێنان باز سزا دنت.
24 او سجّهێنان که هُداوندئے ودارا اێت!
پُرزۆر ببێت و دلا ڈَڈّ کنێت.