30
مۆتکئے بدل ناچ و سُهبت
داوودئے زَبور. په مزنێن پرستشگاهئے وَپْکا* 30:0 وَپْک، بزان چیزّے که په هُدایا گیشّێنگَ بیت. سئوتے.
1 او هُداوند! ترا شان و سئوکتَ دئیان،
چیا که تئو منا چه جُهلانکیان چست کرت و
نه‌اِشتِت دژمن منی سرا شادهی بکننت.
2 او هُداوند، منی هُدا! تئیی گوَرا په کُمکا پریاتُن کرت و
تئو منا چه ناجۆڑیا دْراه کرت،
3 منی اَرواه چه مُردگانی جهانا در آورت و
چه آیانی نیاما که کَلّ و کبر بوتنت زندگ کرت.
4 او هُداوندئے دۆستداران! په هُداوندا نازێنک بجنێت،
آییئے پاک و پَلگارێن نامئے شُگرا بگرێت.
5 چیا که هِژمی دمانے و
مِهر و رهمتی اُمرئے دْراجیا.
بیت که سجّهێن شپے په گرێوگ بگوَزیت،
بله بامگواها شادهی وتی چهرگا زاهرَ کنت.
6 من وتی آسودگیئے وهدا گوَشت:
«هچبر لرزێنگَ نبان.»
7 او هُداوند! تئو منا چه وتی مِهر و رهمتا
مُهرێن کۆهێئے پئیما اۆشتارێنتگ‌اَت،
بله وهدے وتی دێمِت چه من ترّێنت،
تُرستُن.
8 او هُداوند! ترا تئوارُن جت،
تئیی گوَرا زاری و پریاتُن بُرز کرت:
9 «منی مرکا چِه سوتّے مان و
کبرئے تها منی اێر رئوگا چۆنێن پایدگے؟
زانا، هاک ترا ستا دنت؟
جارَ جنت که تئو وپادار ائے؟
10 او هُداوند! بِشکن و منی سرا مهربان بئے.
هُداوندا! منی مَدَت کنۆک بئے.»
11 تئو منی مۆتک ناچ و سُهبتے کرت،
سوگی گُد و پۆشاک در کرت و
منا گۆن شادمانیا پۆشێنت،
12 تانکه منی اَرواه ترا ستا بدنت و بێتئوار مبیت.
او هُداوند، منی هُدا! تان اَبد تئیی شُگرا گران.