1 هما وهدا، هزاران مردم مُچّ بوت و یکدومیا گوَرمۆش دئیان و لپاشان اَت. ایسّایا پێسرا دێم گۆن مریدان تَرّێنت، وتی گپّ و تْرانی بُنگێج کرت و گوَشتی: «چه پَریسیانی هُمیرا که ریاکاری و دوتل و دوپۆستیئے هُمیر اِنت، وتا دور بدارێت، 2 چیا که هچ چێرێن کارے نێست که زاهر و پَدّر مبیت و چُشێن اَندێم و پناهێن چیزّے نێست که آشکار و دێمدرا مبیت. 3 پمێشکا، هر هبرے که شما شپئے تهاریا کرتگ، رۆچئے رُژناییا اِشکنگَ بیت و هر هبرے که شما دَپبندێن لۆگانی تها په هلوَت کرتگ، چه لۆگ و بانانی سرا جار جنَگَ بیت.

4 «او منی دۆستان! شمارا گوَشان که چه مردمان متُرسێت. آ شمئے جِسم و جانا کُشتَ کننت، بله چه اِشیا گێشتر هچّ کرتَ نکننت. 5 من شمارا کَڈّنَ کنان و گوَشان که چه کئیا بتُرسێت. چه هماییا بتُرسێت که کُشتَ کنت و کُشگا رَند تَهتَرونا دئور دئیگئے واکی هم هست. هئو! من شمارا گوَشان که چه هماییا بتُرسێت. 6 پنچ جِنجشک په دو پئیسها* 12‏:6 اَسلیگێن یونانی نبشتانکَ گوَشیت: «دو اَسَریون.» اَسَریون آ زمانگا کمنهادێن زرّے اَت. بها نبیت؟ بله هُدا چه آیان یکّێا هم بێهئیالَ نبیت. 7 هُدایا شمئے سرئے مودانی هساب هم گۆن اِنت، گڑا متُرسێت چیا که شمئے کَدر و اَرزش چه سجّهێن جِنجشکان گێشتر اِنت.

8 «من شمارا گوَشان که هرکَس مردمانی دێما منا بمَنّیت، انسانئے چُکّ هُدائے پرێشتگانی دێما آییا مَنّیت. 9 بله هرکَس مردمانی دێما منا ممَنّیت، من هم هُدائے پرێشتگانی دێما آییا نمَنّان. 10 همے ڈئولا، اگن کَسے انسانئے چُکّئے هِلاپا هبر بکنت پهِلّ کنگَ بیت، بله هرکَس هُدائے پاکێن روهئے سرا کُپر بکنت، آ بَکشگَ نبیت.

11 «مردم شمارا گرنت و کَنیسَهانَ برنت و هاکم و هکومتانی دێما پێشَ کننت. آ وهدا، په وتی دێمپانیا† 12‏:11 دێمپانی بزان وتی رَکّێنگئے جُهد، اَربی و پارسیا «دفاع». پرێشان مبێت که چے بگوَشێت، 12 چیا که پاکێن روه شمارا هما وهدا وت سۆجَ دنت که چے بگوَشێت.»

13 چه مردمانی مُچّیا، یکّێا گۆن آییا گوَشت: «او استاد! منی براتا بگوَش که چه پتئے میراسا منی بهرا بگیشّێنیت و بدنت.» 14 ایسّایا پَسّئو دات: «او مرد! کَسێا منا شمئے میراسئے بهر کنۆک نکرتگ.» 15 گڑا گۆن مردمان گوَشتی: «هُژّار بێت! وتا چه هر ڈئولێن تَمَه و لالچا دور بدارێت، چیا که مال و دئولتئے زیادَهی انسانئے زِندئے مکسد و مُراد نه‌اِنت.»

16 آییا یک مِسالے دات و گوَشتی: «یک هستۆمندێن زمیندارے هست‌اَت که آییا چه وتی ڈگار و کِشاران بازێن دَهل و رَسَدے رَست. 17 نون وتی دلا پِگری کرت که ‹چے بکنان؟ منا په اِشانی اَمبار کنگا جاگه نێست.› 18 گڑا گۆن وت گوَشتی: ‹نون زانتُن چے بکنان. وتی اَمبارانَ کرۆجان و هرابَ کنان و اِشانی جاگها مسترێن اَمبارَ بندان و سجّهێن دان و مالان همۆدا اَمبارَ کنان. 19 پدا گۆن وتَ گوَشان: «تئو په بازێن سالان مزنێن مالے مُچّ کرتگ. نون آسودگ ببئے، وشّ بوَر و بنۆش و شادهی کن!»› 20 بله هُدایا گوَشت: ‹او نادان! اِنشپی تئیی ساه چه تئو گِرگَ بیت، گڑا تئیی اے مُچّ کرتگێن مال و مِلکت کئییگَ بنت؟›

21 «اِش اِنت آ مردمئے آسر و آکبت که په وت مال اَمبارَ کنت بله هُدائے گوَرا هستۆمند نه‌اِنت.»

22 ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: «پمێشکا شمارا گوَشان که په وتی زِندا پرێشان و دِلتپرکه مبێت که ‹چے بوَرێن؟› نه په وتی جسم و جانا که ‹چے بپۆشێن؟› 23 چیا که زِند، چه وراکا و جسم و جان، چه پۆشاکا گێشترَ کرزیت. 24 گوَراگان بچارێت، نه کِشنت و نه رُننت و نه کَهدان و اَمبارِش هست. بله اَنگت هُدا آیان رۆزیگَ دنت. شمئے اَرزش و کیمّت چه مُرگان باز گێشتر اِنت. 25 کَسے گۆن پِگر و هئیالانی زۆرا وتی زِندئے رۆچان ساهتے هم گێش کرتَ کنت؟‡ 12‏:25 یا: وتی بالادا یک دستے بُرزتر کرتَ کنت. 26 اگن شما اینچُکێن کَسانێن کارے کرتَ نکنێت، گڑا چیا زِندئے دگه چیزّانی بارئوا پِگرَ کنێت؟

27‏-28 «او کَمباوران! گُل و پُلّانی نێمگا دلگۆش کنێت که چۆن رُست و رُدۆمَ کننت. نه زهمتے کَشّنت و نه رێسنت و گوَپنت، بله من شمارا گوَشان که سُلئیمان بادشاها گۆن وتی مزنێن شان و شئوکتا، هچبر چُشێن ڈئولدارێن پۆشاک گوَرا نبوتگ، چُش که اے پُلّ زێبا و بْرَهدار اَنت. وهدے هُدا گیابانئے کاهان که مرۆچی هست‌اَنت و باندا تَرونا سۆچگَ بنت، اے ڈئولا زێبا و بْرَهدارَ کنت، گڑا شمارا چِه پئیما شرترێن پۆشاکَ ندنت؟ 29 پمێشکا په وَرد و وراکئے شۆهازا وتا دلسیاه مکنێت. 30  دنیائے سجّهێن هُداناباورێن مردم اے چیزّانی رَندا تچنت، بله شمئے آسمانی پتَ زانت که شمارا اے چیزّ پَکار اَنت. 31 شما هُدائے بادشاهیئے شۆهازا ببێت، اے سجّهێن وت شمارا دئیگَ بنت.

32 «او منی کسانُکێن رُمب و ٹۆلی! متُرسێت چیا که شمئے آسمانی پتئے رَزا و واهگ همِش اِنت که بادشاهیا شمارا بدنت. 33 وتی مال و مِلکتا بها کنێت و نێزگارانی سرا بهر کنێت. په وت اَنچێن زَرتورَگ اڈّ بکنێت که هچبر کوَهن مبنت، نهَلّگی و اَبدمانێن آسمانی گنجے اَمبار کنێت که نه دُزّ آییا بارت و نه وَرۆک و رَمێز§ 12‏:33 وَرۆک و رمێز، بزان گوَنڈێن کِرم و لولُک که دار و پُچَّ وارت. آییا وارت. 34 شمئے دل هما جاها رئوت که مال همۆدا اِنت.

35 «لانکا ببندێت و وتی چِراگا رۆک و رُژناگ بدارێت. 36 هما هِزمتکار و دَزبۆجانی پئیما ببێت که رَهچار اَنت آیانی هُدابُند کدێن چه سور و آرۆسئے شادهیان پِرَ ترّیت و اَنچش که کئیت و دروازگا ٹُکّیت، آ دروازگا پَچَ کننت. 37 بَهتاور اَنت هما هِزمتکار که آیانی هُدابُندَ کئیت و گندیت آگاه و هُژّار اَنت. باور کنێت هُدابُند وت په آیانی هِزمتا لانکَ بندیت، آیانَ نندارێنیت و ورگ دێما دنت. 38 بَهتاور اَنت هما هِزمتکار اگن آیانی واجه شپئے دومی یا سئیمی پاسا بیئیت، بگندیت که آگاه اَنت. 39 شما شَرَّ زانێت، اگن لۆگئے هُدابُندا بزانتێن دُزّ کجام وهدا کئیت، گڑا آییا هچبر دُزّ وتی لۆگا په دُزّیا نه‌اِشتگ‌اَت. 40 همے پئیما تئیار ببێت، چیا که انسانئے چُکّ اَنچێن وهدێا کئیت که شما آییئے اِنتزار و وَدارا نبێت.»

41 پِتْرُسا گوَشت: «او هُداوند! اے مِسال تئو په ما آورت یا په سجّهێنان؟» 42 هُداوندێن ایسّایا گوَشت: «وپادار و شیوّارێن کارمَستر هما اِنت که هُدابُند آییا وتی اے دگه سجّهێن هِزمتکارانی مستر بکنت تان آیان په وهد وَرد و وراک بدنت. 43 بَهتاور اِنت هما هِزمتکار که وهدے هُدابُند کئیت، آییا هما کارانی سرا گندیت. 44 شمارا راستێنَ گوَشان، هُدابُند هما هِزمتکارا وتی سجّهێن مال و هستیئے کارمَسترَ کنت.

45 «بله اگن هما کارمَستر وتی دلا بگوَشیت: ‹اَنگت منی هُدابُندئے آیگا باز وهد هست› و پمێشکا ورگ و چرگا ملار و هنۆش ببیت و وتی همکارێن گُلام و مۆلدان لَٹّ و کُٹّ بکنت. 46 آییئے هُدابُند اَنچێن رۆچ و ساهتێا کئیت و رسیت که آ نزانت و وَدارا نه‌اِنت. گڑا هُدابُند آییا ٹُکّر ٹُکّرَ کنت و بێوپا و ناباورانی نیاما دئورَ دنت.

47 «آ هِزمتکار که وتی هُدابُندئے واهگ و دلکَشّیانَ زانت، بله اَنگت آییئے رَزا و مُرادانی سرا کار کنگا وتا تئیارَ نکنت، بازێن لَٹّے وارت. 48 بله هما که په نازانتی اَنچێن رَدے جنت که لَٹّ و کُٹّئے سِزاوار اِنت، کمتر لَٹَّ وارت. چیا که چه مسترێن مَنسبدارا گێشتر جُست و پُرسَ بیت و کَسێا که گێشتر زِمّهواری دئیگ بوتگ، چه آییا گێشتر هساب گِرگَ بیت.

49 «من دنیایا آتکگان که آسے رۆک بکنان. دْرێگتا اے وهدی آ آس رۆک بوتێن. 50 بله چه آییا پێسر، منا پاکشۆدیے زلورت اِنت،* 12‏:50 ایسّائے مانا وتی مَرک اِنت. که په آییئے سَرجم کنگا باز پرێشان و بێتاهیر† 12‏:50 بێتاهیر، بزان ناآرام، بێکرار. آن. 51 گُمانَ کنێت من آتکگان تان زمینئے سرا تِپاکی و سُهل بیاران؟ نه، من په جتاییئے آرگا آتکگان. 52 چه اے دمانا و رَند، هر لۆگئے پنچێن مردمانی نیاما جتاییَ کپیت، سئے دوئے هِلاپا و دو سئیئے هِلاپا بیت. 53 پت گۆن چُکّا ناتِپاکَ بیت و چُکّ گۆن پتا، جنک چه ماتا جِتا بیت و مات چه جنکا، وَسّیگ گۆن نِشارا ناتِپاکَ بیت و نِشار گۆن وَسّیگا.»

54 گڑا ایسّایا گۆن مردمان گوَشت: «وهدے شما دێم په رۆنِندا گندێت که جمبرێا بستگ، هما دمانا گوَشێت که هئورَ بیت و هئور هم گواریت. 55 وهدے چه جنوبا گواتَ کَشّیت، گوَشێت که مرۆچی گرم و لِوارَ بیت و همے ڈئولا هم بیت. 56 او دوپۆستێن شَتَلکاران! وهدے شما زمین و آسمانئے رنگ و نشانیانَ زانێت که چے بئیگی اِنت، گڑا چۆن اے اَنّوگێن زمانگئے نشانیان کِساس کرتَ نکنێت؟

57 «شما په چے راستیا وت کِساس کرتَ نکنێت؟ 58 وهدے گۆن وتی دئینکارا هَکدیوانا‡ 12‏:58 «هَکدیوان»، بزان آمیدگِس، دادگاه. رئوئے، جُهد کن راها گۆن آییا په سُهل و سَلاه برسئے. چُش مبیت که ترا کازیئے کِرّا ببارت و آ ترا سپاهیگئے دستا بدنت و سپاهیگ ترا بَندیجاها ببارت و جێل بکنت. 59 ترا گوَشان، تان وهدے که تئو زَرّانی گُڈّی پئیی و پئیسها پُرّ مکنئے، چه اۆدا آزاتَ نبئے.»