1 یک بَرے ایسّا جاگهے دْوا کنگا اَت، وهدے دْوایی هلّێنت، چه آییئے مریدان یکّێا گوَشت: «او هُداوند! اَنچش که یَهیایا وتی مرید دْوا کنگ سۆج داتگ‌اَنت همے پئیما تئو هم مارا دْوا کنگ سۆج بدئے.» 2 ایسّایا گوَشت: «هروهد دْوا کنێت، اے ڈئولا بگوَشێت:

5 گڑا ایسّایا گوَشت: «چه شما یکّے، اگن شپنێما وتی سَنگتئے لۆگا برئوت و بگوَشیت: ‹او برات! منا سئے نان په بدل بدئے، 6 که دۆستے چه سپرا آتکگ و منی لۆگا په ورگا هچّ نێست،› 7 بوتَ کنت آ چه وتی لۆگا جواب بدنت و بگوَشیت: ‹او دۆست! منا دلسیاه مکن، لۆگئے دپ بند اِنت و من گۆن چُکّان وپتگان. انّون پاد آتکَ نکنان ترا چیزّے بدئیان.› 8 شمارا گوَشان، اے مرد اگن په دۆستیا پاد مئیئیت و آییا چیزّے مدنت، بله چه آییئے بازێن لێزگی و لێس و پِلّێسا§ 11‏:8 یا: په لَج و مئیارئے هاترا. لێس و پلّێس، بزان بازێن تکرار. پادَ کئیت و هرچے آ لۆٹیت دنتی.

9 «نون شمارا گوَشان: بلۆٹێت، شمارا دئیگَ بیت. شۆهاز بکنێت، درَ گێجێت. دروازگا بٹُکّێت، پَچَ بیت. 10 چیا که هرکَس بلۆٹیت، آییا رسیت. هرکَس شۆهاز بکنت، درَ گێجیت. هرکَس دروازگا بٹُکّیت، په آییا پَچَ بیت.

11 «شمئے نیاما چُشێن پتے هست که اگن آییئے چُکّ ماهیگ بلۆٹیت مارے بدنتی؟ 12 یا اگن هئیکے بلۆٹیت، زومّے بدنتی؟ 13 نون اگن شما که رَدکار اێت، اَنگت هم وتی چُکّان شَرّێن چیزّانی دئیگا زانێت، گڑا مئے آسمانی پت چنکدر شرترَ زانت که وتی لۆٹۆکێن چُکّان پاکێن روها بدنت.»

14 یک بَرے، ایسّا چه یکّێا جِنّے در کنگا اَت که آییا اے مرد گُنگ کرتگ‌اَت. وهدے جِنّ در آتک، گُنگێن مرد هبر کنگا لَگت و سجّهێن مردم هئیران بوتنت. 15 بله لهتێنا گوَشت: «ایسّا چه جِنّانی سردار بِلزَبولئے سرۆکیا، جِنّانَ کَشّیت.» 16 دگه لهتێنا په ایسّائے چَکّاسگا چه آییا آسمانی نشانیے لۆٹت. 17 بله ایسّایا آیانی دلئے هال و هبر زانتنت و گوَشتی: «اگن یک مُلکێا ناتِپاکی بکپیت، آ مُلک گار و زئوالَ بیت، اگن یک لۆگێئے مردم گۆن وت جنْگ و جێڑه بکننت، آ لۆگ هراب و بربادَ بیت. 18 اگن شئیتان گۆن وت جنْگ بکنت، گڑا آییئے بادشاهی چۆن برجاهَ مانیت؟ شما گوَشێت که من چه جِنّانی سردار، بِلزَبولئے کُمکا جِنّان درَ کنان. 19 نون اگن من گۆن بِلزَبولئے سرۆکیا جِنّان درَ کنان، گڑا شمئے جندئے چُکّ و مرید گۆن کئیی زۆر و واکا جِنّان درَ کننت؟ اے پئیما، شمئے مرید وت شمارا مئیاریگَ کننت. 20 بله اگن من گۆن هُدائے زۆر و واکا جِنّان درَ کنان، بزانێت که هُدائے بادشاهی شمئے نیاما رَستگ.

21 «اگن یک زۆراورێن مردمے سِلاهبند ببیت و وتی لۆگئے نِگهپانیا بکنت، گڑا آییئے مال و مِلکت برجاهَ ماننت. 22 بله اگن زۆرمندترێن مردمے آییئے لۆگئے سرا هَمله و اُرُش* 11‏:22 اُرُش، بزان هَمله. ببارت و چه آییا سردست ببیت، هما سِلاهان که آ مرد چه آیان دلجم اَت، چه آییا پَچَ گیپت و آییئے مال و مِلکتا بهر و بانگَ کنت. 23 کَسے که منی همراه و دۆزواه نه‌اِنت آ منی بدواه اِنت، کَسے که مُچّ و یکجاه کنگا گۆن من هۆر نه‌اِنت، آ تَک و پَرک و شِنگ و شانگَ کنت.

24 «وهدے جِنّے چه کَسێا درَ کئیت، گڑا گیابانانَ رئوت تان په وتی آرامی و آسودگیا جاهے شۆهاز بکنت، بله چُشێن جاگهے نرسیتی. گڑا گوَشیت: ‹چه اۆدا که در آتکگان، پدا همۆدا رئوان.› 25 وهدے پِرَ ترّیت و گندیت که آ جاگه رُپتگ و ساپ و سَلّه اِنت، 26 گڑا رئوت و چه وتا دگه هپت سِلترێن جِنَّ کاریت. آ سجّهێن، هۆریگا اۆدا رئونت و اُرد و بُنگَ کننت. اے ڈئولا، آ مردمئے آسر و آکبت چه پێسریگێنا اَنگت بدترَ بیت.»

27 همے وهدا که ایسّا اے هبران کنگا اَت چه مردمانی نیاما یک جنێنێا گوانک جت: «بَهتاور هما مات اِنت که چه آییئے لاپا تئو پێدا بوتگئے و ترا شیری مێچێنتگ.» 28 ایسّایا آییئے پَسّئوا درّاێنت: «بَهتاور هما اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت و آیانی سرا کارَ کننت.»

29 وهدے مردمانی مُچّی گێشتر بئیان اَت، ایسّایا گوَشت: «اے زمانگئے مردم شِرّ و زِنهکارێن مردم اَنت. اَجَبَّتێن نشانیَ لۆٹنت، بله آیان یونِس نبیئے نشانیا اَبێد، دگه هچ نشانیے دئیگَ نبیت. 30 اَنچش که په نئینَوائے مردمان یونِس یک نشانیے اَت، همے پئیما انسانئے چُکّ هم وت په اے زمانگئے مردمان یک نشانیے بیت. 31 جُست و پُرسئے رۆچا، سَبائے مَلکه† 11‏:31 اَسلیگێن یونانی نبشتانکَ گوَشیت: «جنوبئے مَلکه». گۆن اے زمانگئے مردمان هۆریگا پادَ کئیت و آیان مئیاریگَ کنت، چیا که سَبائے مَلکه چه دنیائے آ دستا آتک تان سُلئیمانئے هِکمتا بِشکنت. بله نون چه سُلئیمانا مسترێنے اِدا اِنت. 32 جُست و پُرسئے رۆچا، نئینَوائے مردم گۆن اے زمانگئے مردمان هۆریگا پادَ کاینت و آیان مئیاریگَ کننت، چیا که آ، یونِسئے ڈاه و هُژّارباشئے سرا چه وتی گناهان پشۆمان بوتنت. بله نون چه یونِسا مسترێنے اِدا اِنت.

33 «هچکَس چِراگا په چێر دئیگا رۆکَ نکنت و نه آییا تَگارئے چێرا اێرَ کنت. آییا چِراگدانئے سرا اێرَ کنت، تان هرکَس که لۆگا کئیت آییئے رُژناییا بگندیت. 34 تئیی چمّ، جسم و جانئے چِراگ اِنت. وهدے تئیی چمّ وشّ و دْراه اِنت، تئیی سجّهێن جسم و جان رُژناگَ بیت، بله اگن تئیی چمّ نادْراه ببیت، گڑا تئیی جسم و جان هم تهارَ بیت. 35 هُژّار بئے، اے نور و رُژن که ترا هست‌اِنت، تهار مبیت. 36 اگن تئیی سجّهێن جسم و جان رُژناگ ببیت و آییئے هچ بهرے تهار مبیت، گڑا سَرجمیا دْرپشناکَ بیت، اَنچش که چِراگئے شَهم ترا رُژناگَ کنت.»

37 وهدے ایسّایا هبر هلاس کرت، یک پَریسیێا آ وتی لۆگا مهمان کرت، ایسّا آییئے لۆگا شت و په وراکئے ورگا پَرزۆنَگئے سرا نِشت. 38 بله وهدے پَریسیا دیست که ایسّایا چه ورگا پێسر دست نشُشتنت هئیران مَنت. 39 گڑا هُداوندێن ایسّایا دێم گۆن آییا کرت و گوَشتی: «شما پَریسی، پیاله و دَرپانی ڈنّی نێمگا ساپ و سَلّهَ کنێت، بله شمئے درون چه لالچ و تَمَه و رَدێن کاران پُرّ اِنت. 40 او ناسرپدان! آییا که شمئے ڈنّی نێمگ، بزان جسم و جان اڈّ کرتگ، شمئے دل و درون هم هماییا نجۆڑێنتگ؟ 41 گڑا چه درونئے چیزّان هئیرات بدئیێت تان سجّهێن چیزّ په شما پاک و سَلّه ببنت.

42 «او پَریسیان! بَژن و اَپسۆز په شما که پورچێنک و سَداپ و اے دگه کاهُکانی سرا دَهیَکَّ دئیێت بله چه دادرسی و اِنساپ و هُدائے مِهرا بێهئیال و بێتْرانگ اێت. دْرێگتا،‡ 11‏:42 دْرێگتا، بزان درێچا، پارسیا «کاشکی». شما اے کار بکرتێننت و آ هم یله مداتێننت. 43 او پَریسیان! بَژن و اَپسۆز په شما که کَنیسَهانی ائولی رِد و سْرَپئے نندگ و بازاران مردمانی وشّ‌آتک و دْرَهباتان دۆستَ دارێت. 44 بَژن اِنت، شما هما کبرانی پئیما اێت که آیانی سرا سِنگ و شَکّ§ 11‏:44 شَکّ، بزان کبرئے سِنگ که آییئے سرا مُردگئے ناما نبیسنت. نێست و گِندگَ نبنت و مردم په نازانتی آیانَ لپاشنت و گوَزنت.»

45 اے هبرانی سرا شَریَتئے کازیێا گوَشت: «او استاد! تئو گۆن وتی اے هبران، مارا هم بےاِزّت کنگا ائے.» 46 ایسّایا گوَشت: «او شَریَتئے کازیان! په شما هم بَژن و اَپسۆز اِنت. شما مردمانی چَکّا گرانێن بارَ لَڈّێت که چه آیانی زۆرا گێش اِنت، بله وت په کُمک کنگا، لَنکُک و مۆردانگے* 11‏:46 مۆردانگ، بزان لَنکُک، بند و بۆگ. هم نسُرێنێت.

47 «بَژن و اَپسۆز په شما! هما نبیانی کبرانی سرا گُمبُد و اَدّیرهَ بندێت که شمئے پت و پیرُکان کُشتگ‌اَنت. 48 اے پئیما، شما وت آیانی اے کارئے شاهد و مَنّۆگر اێت. شمئے پت و پیرُکان پئیگمبر کُشتگ‌اَنت و شما آیانی کبرانی سرا اَدّیرهَ بندێت. 49 پمێشکا، هُدایا چه وتی هِکمتا گوَشتگ: من پئیگمبر و کاسِد په آیان راهَ دئیان، بله آ لهتێنا کُشنت و لهتێنا آزارَ دئینت. 50 پمێشکا چه دنیائے بُنگێجا هما سجّهێن پئیگمبر که مردمان کُشتگ‌اَنت، آیانی هۆن اے زمانگئے مردمانی گردنا اِنت، 51 بزان هابیلئے هۆنا بگر تان زَکَریائے هۆنا، که کُربانجاه و مزنێن پرستشگاهئے نیاما رێچگ بوت. هئو! شمارا گوَشان که اے زمانگئے مردم، آ سجّهێن هۆنانی دئینکار اَنت.

52 «او شَریَتئے کازیان! بَژن اِنت که شما زانتکاریئے هَزانگئے کلیت زرت و برت، نه وت تها آتکگێت و نه آ که راها اَنت، تها رئوگا اِشتگ‌اَنت.»

53‏-54 وهدے ایسّا چه اۆدا در آتک، پَریسی و شَریَتئے زانۆگر گۆن زهرناکی آییئے دێما اۆشتاتنت و بازێن جُست کنگا لگّتنت، تان ایسّایا چه آییئے جندئے هبران مان بگیشّێننت و داما دئور بدئینت.