வேலைக்கென வாங்கப்பட்ட பணியாளின் நாட்களைப் போன்றது அவன் நாட்கள்.

சம்பள நாளுக்காகக் காத்திருக்கும் அப்பணியாளைப் போன்றிருக்கிறான்.

துன்பந்தரும் இரவுகளை ஒன்றன்பின் ஒன்றாய் அனுபவித்தேன்.

ஆனால் இரவு நீண்டுக் கொண்டேபோகிறது.

நான் திரும்பியும் புரண்டும் சூரியன் உதிக்கும்வரை படுத்திருக்கிறேன்.

என் தோல் உரிந்து புண்களால் நிரம்பியிருக்கின்றன.

என் வாழ்க்கை நம்பிக்கையின்றி முடிவடைகிறது.

நான் இனிமேல் (மீண்டும்) நன்மையைப் பார்க்கப்போவதில்லை.

என்னைத் தேடுவீர்கள், ஆனால் நான் அழிந்துப்போயிருப்பேன்.

அதைப் போன்று, ஒருவன் மரித்துக் கல்லறையில் அடக்கம் பண்ணப்படுகிறான், அவன் மீண்டும் வருவதில்லை.

அவன் வீடு அவனை இனி ஒருபோதும் அறியாது.

என் ஆவி துன்புறுகிறது!

என் ஆத்துமா கசந்து போயிருப்பதால் நான் முறையிடுவேன்.

நான் கடலா, கடல் அரக்கனா?

என் கட்டில் எனக்கு ஓய்வையும் நிம்மதியையும் தருமென்று எதிர்ப்பார்த்தேன்.

என்னைத் தரிசனங்களால் அச்சுறுத்துகிறீர்.

மூச்சடைத்து மரிப்பதை விரும்புகிறேன்.

நான் என்றென்றும் வாழ விரும்பமாட்டேன்.

ஏனெனில் என் வாழ்க்கை பொருளற்றது. (அர்த்தமற்றது)

ஏன் அவனைப் பெருமைப்படுத்துகிறீர்?

ஏன் அவனைக் கண்டுக்கொள்கிறீர்?

ஒவ்வொரு விநாடியும் சோதிக்கிறீர்?

என்னைவிட்டு ஒருகணமும் நீர் விலகுவதில்லை.

நான் பாவம் செய்திருந்தால், நான் என்ன செய்ய முடியும்.

நான் உமக்குத் தொல்லையாகி போனேனா?

என் பாவங்களை நீர் ஏன் மன்னிக்கக்கூடாது?

அப்போது என்னைத் தேடுவீர்கள், நான் அழிந்துப்போயிருப்பேன்” என்றான்.