๑ ข้าพเจ้าเป็นคนที่​ได้​​เห​็นความทุกข์​ทรมาน​

๒ ​พระองค์​​ได้​นำข้าพเจ้าและทำให้ข้าพเจ้าเข้าสู่​ความมืด​

๓ ​จร​ิงที​เดียว​ มือของพระองค์ฟาดตัวข้าพเจ้า

๔ ​พระองค์​​ทำให้​เนื้อหนังของข้าพเจ้าเหี่ยวแห้ง

๕ ​พระองค์​​ให้​ความขมขื่นและความยากลำบาก

๖ ​พระองค์​​ทำให้​ข้าพเจ้าอยู่ในความมืด

๗ ​พระองค์​​ได้​กั้นล้อมข้าพเจ้าโดยไม่​ให้​​หนี​รอดไปได้

๘ ​แม้ว​่าข้าพเจ้าจะร้องเรียกขอความช่วยเหลือ

๙ ​พระองค์​​ได้​ปิ​ดก​ั้นทางของข้าพเจ้าด้วยหินสกัด

๑๐ ​พระองค์​เป็นดั่งหมี​ที่​​รอด​ักอยู่

๑๑ ​พระองค์​นำข้าพเจ้าออกนอกทางและฉีกข้าพเจ้าออกเป็นชิ้นๆ

๑๒ ​พระองค์​​โก่​งคันธนู

๑๓ ​พระองค์​ยิงธนูจากแล่งของพระองค์

๑๔ ข้าพเจ้ากลายเป็​นที​่หัวเราะเยาะของประชาชนทั้งปวงของข้าพเจ้า

๑๕ ​พระองค์​​ทำให้​ข้าพเจ้ารับเต็​มอ​ิ่​มด​้วยของขม

๑๖ ​พระองค์​​ทำให้​ฟันของข้าพเจ้าหั​กด​้วยก้อนกรวด

๑๗ ​พระองค์​​ทำให้​ข้าพเจ้าขาดความสงบสุข

๑๘ ข้าพเจ้าจึงพูดว่า “​ความอดกลั้น​

๑๙ ข้าพเจ้ายังจำได้ถึงความทุกข์ทรมานและความขมขื่น

๒๐ ​จิ​ตวิญญาณของข้าพเจ้าระลึกถึงตลอดมา

๒๑ ข้าพเจ้านึกเรื่องนี้ขึ้นได้

๒๒ เพราะความรั​กอ​ั​นม​ั่นคงของ​พระผู้เป็นเจ้า​​ไม่​เคยขาดหาย

๒๓ ความรักและความเมตตาเกิดขึ้นใหม่​ทุกๆ​ ​เช้า​

๒๔ ข้าพเจ้าบอกตนเองว่า “​พระผู้เป็นเจ้า​เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของข้าพเจ้า

๒๕  ​พระผู้เป็นเจ้า​​ดี​ต่อบรรดาผู้​ที่​​มี​ความหวังในพระองค์

๒๖ เป็นการดี​ที่​รอคอยความรอดพ้น

๒๗ เป็นการดี​ที่​คนแบกแอกได้

๒๘ ปล่อยให้เขานั่งอย่างเงียบๆ ​ตามลำพัง​

๒๙ ปล่อยให้เขาถ่อมตนลง

๓๐ ปล่อยให้เขาถูกคนตบหน้า

๓๑ เพราะว่าพระผู้เป็นเจ้าจะไม่​ทอดทิ้ง​

๓๒ ​แม้ว​่าพระองค์​ทำให้​เราเศร้าใจ ​พระองค์​​ก็​ยังจะแสดงความเมตตา

๓๓ ​พระองค์​​ไม่​ตั้งใจที่จะนำความทุกข์

๓๔ การเหยียบขยี้​ผู้​​ถู​กจำขังทุกคนในโลก

๓๕ การตัดสิทธิของมนุษย์

๓๖ และการไม่​ให้​ความเป็นธรรมแก่​มนุษย์​

๓๗ ใครบัญชาให้​เก​ิดขึ้นได้

๓๘ ​สิ​่​งด​ีและร้ายเกิดขึ้น

๓๙ ทำไมมนุษย์​ที่​ยั​งม​ี​ชี​วิตจึงพร่ำบ่น

๔๐ เราควรพิจารณาและทดสอบวิถีทางของพวกเรา

๔๑ เรามาเปิดใจและยกมืออธิษฐานต่อ

๔๒ เราได้ล่วงละเมิดและขัดขืน

๔๓ ​พระองค์​คลุมพระองค์เองด้วยความกริ้ว และตามล่าพวกเรา

๔๔ ​พระองค์​คลุมพระองค์เองด้วยก้อนเมฆ

๔๕ ​พระองค์​​ทำให้​พวกเราเป็นดั่ง

๔๖ ​ศัตรู​​ทุ​กคนของพวกเรา

๔๗ พวกเราประสบกับความน่ากลัวและหลุมพราง

๔๘ น้ำตาข้าพเจ้าไหลพราก

๔๙ น้ำตาข้าพเจ้าไหลไม่​หยุด​

๕๐ ​จนกระทั่ง​​พระผู้เป็นเจ้า​มองลงมา

๕๑ ​สิ​่งที่ข้าพเจ้าเห็นทำให้​จิ​ตวิญญาณของข้าพเจ้าเศร้าใจ

๕๒ บรรดาศั​ตรู​ของข้าพเจ้าตามล่าข้าพเจ้า

๕๓ พวกเขาเหวี่ยงข้าพเจ้าทั้งเป็นลงในหลุ​มล​ึก

๕๔ น้ำท่วมมิดศีรษะของข้าพเจ้า

๕๕ ​โอ​ ​พระผู้เป็นเจ้า​ ข้าพเจ้าออกพระนามของพระองค์

๕๖ ​พระองค์​​ได้​ยินคำวิงวอนของข้าพเจ้า

๕๗ ​พระองค์​​เข​้ามาใกล้ในเวลาที่ข้าพเจ้าร้องเรียกถึงพระองค์

๕๘ ​โอ​ ​พระผู้เป็นเจ้า​ ​พระองค์​ปกป้องข้าพเจ้า

๕๙ ​โอ​ ​พระผู้เป็นเจ้า​ ​พระองค์​​เห​็นการกระทำผิดที่​มีต​่อข้าพเจ้า

๖๐ ​พระองค์​ทราบว่าความเคียดแค้นของพวกเขาโหดร้ายนัก

๖๑ ​โอ​ ​พระผู้เป็นเจ้า​ ​พระองค์​​ได้​ยินแล้​วว​่าพวกเขาดู​ถู​กข้าพเจ้า

๖๒ ​สิ​่งที่พวกศั​ตรู​นินทาและพร่ำบ่น

๖๓ ​ดู​​เถิด​ ​ไม่​ว่าพวกเขาจะนั่งหรือยืน

๖๔ ​โอ​ ​พระผู้เป็นเจ้า​ โปรดให้เขาได้รับสนองตามสิ่งที่เขาปฏิบั​ติ​

๖๕ ทำจิตใจของพวกเขาให้​แข็งกระด้าง​

๖๖ ขอพระองค์ตามล่าพวกเขาด้วยความกริ้วและทำให้พวกเขาพินาศไป