1  Калі я гавару мовамі чалавечымі і анёльскімі, а любові ня маю, я — медзь, якая зьвініць, ці цымбалы, якія гудуць.

2  І калі я маю прароцтва, і ведаю ўсе тайны і ўсякае веданьне, і калі маю ўсю веру, каб і горы перастаўляць, а любові ня маю, я — нішто.

3  І калі я раздам усю маёмасьць маю, і аддам цела маё на спаленьне, а любові ня маю, няма мне ніякае карысьці.

4  Любоў доўга церпіць, робіць дабро; любоў не зайздросьціць; любоў не вывышаецца, не надзімаецца,

5  ня робіць непрыстойнага, не шукае свайго, ня гневаецца, ня думае ліхога,

6  ня радуецца з няправеднасьці, але цешыцца з праўды;

7  усё вытрымлівае, усяму верыць, на ўсё спадзяецца, усё трывае.

8  Любоў ніколі ня зьнікне, калі нават прароцтвы зьнікнуць, калі мовы змоўкнуць, калі веданьне зьнішчыцца.

9  Бо мы часткова ведаем і часткова прарочым;

10  а калі прыйдзе дасканалае, тады тое, што частковае, зьнікне.

11  Калі я быў немаўлём, як немаўлятка гаварыў, як немаўлятка думаў; а калі стаўся мужам, пакінуў тое, што немаўляці.

12  Бо цяпер мы бачым праз [мутнае] шкло, невыразна; а тады — абліччам да аблічча; цяпер я разумею часткова, а тады пазнаю [гэтаксама], як я сам пазнаны.

13  А цяпер застаюцца вера, надзея, любоў — гэтыя тры; але большая з іх — любоў.