79
بندیگانی پریات ترا سر باتنت
اَساپئے زَبور.
 
او هُدا! کئومان تئیی میراس گِپتگ،
تئیی پاکێن پرستشگاهِش پلیت کرتگ و
اورْشَلیم، وئیران.
تئیی هزمتکارانی جۆنِش بالی مُرگانی وراک کرتگ و
تئیی وپادارانی جانئے گۆشت، رَستَرانی.
اِشانی هۆنِش آپئے پئیما سجّهێن اورْشَلیما رێتکگ،
کَسّ نمنت که مُردگان کَبر بکنت.
همساهگانی دێما رُسوا بوتگێن و
کَش و کِرّئے مردمانی کَلاگی.
 
او هُداوند! تان کدێن زهرَ بئے؟ تان اَبد؟
تان کدێن تئیی هسدّ آسئے پئیما رۆکَ بیت؟
وتی گَزبا هما کئومانی سرا بگوار که ترا پجّاهَ نئیارنت و
هما مُلکانی سرا که تئیی ناما نگِرنت،
که آکوبِش وارتگ و اێر برتگ و
آییئے مُلکِش وئیران کرتگ.
گوَستگێن نَسلانی گناهان مئے سرا مَلَڈّ،
تئیی رهمت زوتّ مئے سرا بیایاتنت
که سکّ وار و بزّگ اێن.
 
او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! مارا مَدَت کن،
وتی نامئے شان و شئوکتئے سئوَبا،
په وتی نامئیگی مارا برَکّێن و
مئے گناهان ببَکش.
10 چیا درکئوم بگوَشنت:
«اِشانی هُدا کجا اِنت؟»
مئے چمّانی دێما کئوم بگنداتنت که
تئو وتی هزمتکارانی رِتکگێن هۆنانی بێرا گِرئے.
11 بندیگانی آه و پریات په تئو سر باتنت،
گۆن وتی باسکئے زۆرا
همایان برَکّێن که کُشگ بئیگا اَنت.
 
12 او هُداوند! چه مئے همساهگان هما سُبکّیانی بێرا
هپت سری گێشتر بِگر که تئیی شانا کرتگ‌اَنتِش.
13 گڑا ما، تئیی کئوم
که تئیی چَراگاهئے پس اێن،
تان اَبد تئیی شُگرا گِرێن،
نَسلانی نَسل ترا ستا کنێن.