1 چه اے هبران و رَند، ایسّایا دێم په آسمانا چارت و گوَشتی: «او پت! آ وهد و ساهت رَستگ، وتی چُکّا شان و شئوکت بدئے تانکه چُکّ ترا اِزَّت و شان بدنت. 2 تئو سجّهێن مردمانی اِهتیار آییئے دستا داتگ، تان هما مردم که تئو آییارا بَکشتگ‌اَنت، آیان نمیرانێن زِند بدنت. 3 او یکّ و بَرهَکّێن هُدا! نمیرانێن زِند همِش اِنت که آ ترا بزاننت و تئیی رئوان داتگێن ایسّا مَسیها پَجّاه بیارنت. 4 آ کار که تئو منی زِمّه و اُگدَها اِشتگ‌اَت، من سَرجم کرت و جهانا تئیی مزنی و شئوکت زاهر و پَدّر کرت. 5 او پت! انّون منا وتی بارگاها شان و شئوکت بدئے، هما شئوکت که منا چه اے جهانئے جۆڑێنگا پێسر تئیی کِرّا بوتگ.

6 «من تئیی نام، گۆن آیان پَجّارێنت که تئو چه اے جهانا گچێن کرتگ و منی دستا داتگ‌اتنت. آ تئییگ اتنت و تئو منا داتنت. آیان تئیی هبرانی سرا کار کرتگ. 7 انّون آیان زانت، آ چیزّ که تئو منا داتگ‌اَنت، په راستی چه تئیی نێمگا اَنت. 8 چیا که آ هبر که تئو منا گوَشتگ من په آیان سر کرتنت و آیان هم مَنِّت. نون آیان په دل زانت که من چه تئیی نێمگا آتکگان و باورَ کننت که تئو منا رئوان داتگ.

9 «من په آیان دْوا کنان، په سجّهێن جهانا نه. من په آ مردمان دْوا کنان که تئو منی دستا داتگ‌اَنت، چیا که تئییگ اَنت. 10 آ که منیگ اَنت، آ سجّهێن تئییگ اَنت، آ که تئییگ اَنت، منیگ اَنت و منی شان و شئوکت چه آیان زاهر و پَدّر بوت. 11 من چه اِد و رند اے جهانا نمانان، بله آ اَنگت جهانا اَنت و من تئیی کِرّا کایان. او پاکێن پت! گۆن هما نامئے زۆر و توانا که تئو منا داتگ، آیانی نِگهپانیا بکن تانکه یکّ ببنت، هما وڑا که ما یکّ اێن. 12 تان وهدے که من گۆن آیان بوتگان، گۆن هما نامئے زۆر و توانا که تئو منا داتگ، آیانی نِگهپانی‌اُن کرتگ. چه آیان یکّے هم تباه و هلاک نبوت، اَبێد چه هما یکّێنا، که وت هلاکتئے لاهک اَت، تان هما چیزّ پوره و سَرجم ببیت که پاکێن کتابَ گوَشیت.

13 «انّون تئیی گوَرا کایان. چه جهانئے یله دئیگا پێسر، اے هبرانَ گوَشان تانکه آ چه منی شادمانیا سررێچ ببنت. 14 من تئیی هبر په آیان رسێنت. پمێشکا که آ، اے دنیایی نه‌اَنت دنیا چه آیان نپْرتَ کنت، اَنچش که من اے دنیاییے نه‌آن. 15 تئیی بارگاها اے دْوایا نکنان که آیان چه دنیایا ببر، دْوا کنان که آیان چه شِرّ و شئیتانا برَکّێن. 16 هما ڈئولا که من اے دنیاییے نه‌آن، آ هم نه‌اَنت. 17 آیان گۆن وتی راستیا پاک بدار، تئیی هبر راستی اِنت. 18 هما ڈئولا که تئو منا جهانا رئوان دات، من هم آ، جهانا رئوان کرتنت. 19 انّون په همایانیگی وتا گۆن پاکی و پَلگاری تئیی سِپُردهَ کنان، تانکه آ هم گۆن راستیا پَلگار و هُدائے سِپُرده ببنت.

20 «تهنا په اِشان دْوا نکنان، په آ مردمان هم دْوا کنان که چه اِشانی کُلئو و گواهیا منی سرا ایمانَ کارنت، 21 تانکه آ سجّهێن یکّ ببنت. او پت! هما ڈئولا که تئو منی اَرواه و جَبینا ائے و من تئییگا، آ هم گۆن ما ببنت و جهان ایمان بیاریت که تئو منا رئوان داتگ. 22 آ مزنی و شئوکت که تئو منا داتگ‌اَت من آیانا دات و رَسێنت تانکه آ یکّ ببنت، هما ڈئولا که ما یکّ اێن، 23 من آیانی جسم و جانا بمانان و تئو منیگا، تانکه آ چه همستکی و یکدلیا سررێچ ببنت. آ وهدی، جهانَ زانت که تئو منا رئوان داتگ و اَنچش که تئو منا دۆست داشتگ، آاِت هم دۆست داشتگ‌اَنت.

24 «او پت! منی واهگ اِش اِنت، آ که تئو منا بَکشتگ‌اَنت همۆدا که من آن، گۆن من همۆدا یکجاه ببنت، تان هما شئوکتا بگندنت که تئو منا بَکشتگ، چیا که چه جهانئے جۆڑ بئیگا پێسر هم، تئو منا دۆست داشتگ. 25 او آدلێن پت! هرچُنت که جهانا ترا نزانت و پَجّاه نئیاورت، من ترا زانت و پَجّاه آورت. نون اے هم زاننت که تئو منا رئوان داتگ. 26 من تئیی نام گۆن آیان پَجّارێنت و اَنگت هم پَجّارێنانی، تان هما مِهر که ترا په من هست‌اِنت، آیانی دل و جانا هم ببیت و من آیانی دل و جانا ببان.»