62
اَرواهُن هُدائے رهچار اِنت
په سازگر و وش‌آوازانی سالارا. «یِدوتونئے»* 62:0 یِدوتون چه مزنێن پرستشگاهئے وش‌آوازان یکّے اَت. تَرزئے سرا. داوودئے زَبور.
1 منی اَرواه په اێمنی تهنا هُدائے رهچار اِنت،
چیا که منی رَکّێنگ چه هماییئے نێمگا اِنت.
2 منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت،
منی کلات اِنت، هچبرَ نلرزان.
3 تان کدێن مردێئے سرا اُرُشَ کنێت
تانکه سَرجمیا بکشێتی،
چُش که پرُشتگێن دیوال و کپتگێن شَنک و پَلّے؟
4 البت پندلَ سازنت که آییا چه بُرزاد سرشکون بکننت.
چه درۆگ بندگا لزّتَ برنت،
گۆن وتی دپا برکتَ دئینت،
بله دلئے تها نالتَ کننت. اۆشت...
5 او منی اَرواه! په اێمنی تهنا هُدائے رهچار بئے،
چیا که منی اُمێت گۆن هماییا اِنت.
6 منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت،
منی کلات اِنت، منَ نلرزان.
7 منی نجات و اِزّت گۆن هُدایا اِنت،
هما منی مُهرێن تلار اِنت، منی پناهگاه اِنت.
8 او مردمان! هُدائے سرا تئوکل کنێت و
دلئے هالان هماییئے دێما درشان کنێت،
هُدا مئے پناهگاه اِنت. اۆشت...
9 په راستی که انسان چه دَمێا گێشتر نه‌اِنت،
بنی آدم پرێبے،
اگن شاهێما تۆرِش بکننت هچ نه‌اَنت.
اے سجّهێن، یکجاه چه دمے گێشتر نه‌اَنت.
10 په زُلم و زۆرا تئوکل مکنێت و
په دُزّیا اُمێت مبندێت،
هرچُنت که شمئے مال گێشترَ بیت،
په آییا دل مبندێت.
11 هُدایا یک هبرے گوَشتگ و
من دو اِشکتگ
که زۆر و کدرت هُدائیگ اِنت و
12 مِهر و رَهم هم تئییگ اِنت، او هُداوند!
تئو هرکَسا آییئے کرتگێن کارانی هسابا، مُزَّ دئیئے.