1 وهدے ایسّا چه مزنێن پرستشگاها در آیگا اَت، چه مریدان یکّێا گۆن آییا گوَشت: «او استاد! بچار چۆنێن ڈئولدارێن سِنگ و ڈۆک اَنت و چۆنێن شئوکێن لۆگ و ماڑی اَنت.» 2 ایسّایا پَسّئو دات: «اے ڈئولدارێن لۆگ و ماڑیانَ گندئے؟ چه اِشان یک سِنگے هم دومی سِنگئے سرا نمانیت، سجّهێنانَ پْرۆشنت و کرۆجنت.»

3 وهدے ایسّا مزنێن پرستشگاهئے دێم په دێما زئیتونئے کۆهئے سرا نِشتگ‌اَت، پِتْرُس، آکوب، یوهَنّا و اَنْدْریاس آییئے کِرّا آتکنت و په هَلوت و اِهوتے جُستِش کرت: 4 «مارا بگوَش، بارێن، اے پرُشت و پرۆش کدێنَ بیت و اِشیئے نزّیک بئیگئے نشانی چی اِنت؟» 5 ایسّایا هبر بُنگێج کرت و گوَشتنت: «هُژّار بێت، کَسے شمارا گُمراه مکنت. 6 بازێنے منی ناما کئیت و گوَشیت: ‹من هما آن› و بازێنێا گُمراهَ کنت. 7 وهدے جنْگانی کوکّارا اِشکنێت و آیانی هال و هبر شمئے گۆشانَ کپیت، متُرسێت و پرێشان مبێت. اَلَّم اے ڈئولا بیت، بله اَنگت هلاسیئے وهد نئیاتکگ. 8 یک کئومے دگه کئومێئے سرا و یک هکومتے دگه هکومتێئے سرا پادَ کئیت. بازێن مُلک و جاگهان زمین‌چَنڈَ* 13‏:8 زمین‌چَنڈ، بزان زلزله. بیت و کَهتَ کپیت. اے، تهنا زَنک و زایگئے دردانی بِندات اِنت.

9 «هُژّار بێت! شمارا هَکدیوانانی† 13‏:9 هَکدیوان، بزان آمیدگِس، دادگاه. دێما پێشَ کننت، کَنیسَهانی تها جننت و په منیگی، هاکم و بادشاهانی دێما اۆشتارێننت. گڑا شمارا شَرّێن مۆهے رسیت که په من گواهی بدئیێت. 10 بله پێسرا باید اِنت که منی وشّێن مستاگ په سجّهێن کئومان جار جنَگ ببیت. 11 هروهد که شمارا گرنت و هَکدیوانانَ برنت، چه پێشا پرێشان مبێت که ‹ما چے بگوَشێن.› آ وهدا، هر چیزّے که شمارا سۆج دئیگَ بیت، هماییا بگوَشێت. چیا که گوَشۆک شما نه‌اێت، هُدائے پاکێن روه اِنت. 12 برات وتی براتا درۆهیت و کۆشارێنیت و پت وتی چُکّا، چُکّ چه وتی پت و ماتا یاگیَ بنت و آیانَ کۆشارێننت. 13 سجّهێن مردم، په منی نامئیگی چه شما نَپرتَ کننت. بله هما که تان آهِرا سکّیانَ سگّیت، آ رَکّیت.

14 «وهدے شما آ ‹پلیت و بێران کنۆکێن بَژناکا›‡ 13‏:14 «پلیت و بێران کنۆکێن بَژناک» یک چیزّے که نباید اِنت مزنێن پرستشگاها بیئیت. هما جاگها گندێت که آییئے جاگه نه‌اِنت،» وانۆک بزانت و شَرّ سرپد ببیت، «هما که یَهودیَها اَنت دێم په کۆهان بتچنت. 15 آ که بان و بادگیرئے سرا اِنت په چیزّێئے زورگا جَهلا اێر مکپیت و لۆگا مرئوت و 16 آ که ڈگارانی سرا کِشت و کِشارا اِنت، وتی کباهئے زورگا پِر مترّیت. 17 آ رۆچان، اَپسۆز په لاپ‌پُرّ و چُک‌ماتێن جنێنان. 18 دْوا بکنێت که اے چیز زمستانا مبیت. 19 چیا که هما رۆچان، اَنچێن سکّی و سۆریے کپیت که آییئے مِسال، چه هما رۆچا که هُدایا جهان جۆڑێنتگ تان اے وهدا نئیاتکگ و هچبر هم نئیئیت. 20 اگن هُداوندا آ سکّیانی رۆچ کَمتر مکرتێننت، هچ مردمے نرَکّتگ‌اَت. بله په وتی گچێن کرتگێنانی هاترا، آ رۆچی کَمتر کرتگ‌اَنت. 21 آ وهدا، اگن کَسے شمارا بگوَشیت: ‹بچار، مَسیه اِدا اِنت› یا ‹بچار، اۆدا اِنت،› باور مکنێت. 22 چیا که درۆگێن مَسیه و درۆگێن نبی جاهَ جننت و نشانی و اَجِکّایی پێشَ دارنت. وتی سجّهێن زۆرا جننت که گچێن کرتگێنان هم گُمراه بکننت. 23 نون شَرّ هۆش و سار کنێت، چیا که اے سجّهێن جاورانی بئیگا پێسر من شمارا هال داتگ.

24 «آ رۆچان، چه اے سکّی و سۆریان و رَند، رۆچ تهارَ بیت، ماهَ ندْرپشیت§ 13‏:24 دْرپشگ، بزان شهم جنَگ، رُژنا بئیگ، جلشکگ. و ماهکانیَ نبیت، 25 اِستار هم چه آسمانا کپنت و آسمانی زۆر و واک لَرزێنگَ بنت. 26 آ وهدا، مردم انسانئے چُکّا گندنت، که گۆن مزنێن واک و توان و شان و شئوکتے چه جمبرانی نیاما کئیت. 27 گڑا پرێشتگان راهَ دنت و چه چارێن گواتان، بزان چه زمینئے هَند و دَمگان تان آسمانئے گُڈّی مرز و سیمسران، وتی گچێن کرتگێن مردمان یکجاهَ کننت.

28 «نون چه اِنجیرئے درچکا درس و سَبک بگرێت. اَنچش که آییئے ٹال نرمَ بنت و تاکَ تْرکّنت، گڑا زانێت که گرماگئے مۆسم نزّیک اِنت. 29 همے ڈئولا، وهدے اے چیزّانَ گندێت، وتَ زانێت که منی آیگئے وهد نزّیک اِنت و دروازگئے دپا رَستگان. 30 شمارا راستێنَ گوَشان، تان اے سجّهێن جاور مئیاینت اے نَسل و پدرێچ هلاسَ نبیت. 31 زمین و آسمان گارَ بنت، بله منی هبر هچبر گار و زیانَ نبنت. 32 هچکَسَ نزانت که آ رۆچ و آ ساهت کدێنَ رَسیت، نه آسمانئے پرێشتگَ زاننت و نه چُکّ، پتَ زانت و بسّ.

33 «تئیار و هُژّار بێت! چیا که نزانێت آ وهد و دمان کدێنَ کئیت. 34 منی پِر ترّگئے مِسال، همے ڈئولا اِنت که مردے دور و دْراجێن سپرێا برئوت، رُکست کنگئے وهدا، سجّهێن هِزمتکارانی کار و باران سر و سۆج بکنت و نِگهپانا هُکم بدنت: ‹سار و هُژّار بئے!› 35 شما نزانێت که لۆگئے هُدابُند کجام رۆچ و چِه وهدا کئیت؛ بێگاها، شپنێما، بامگواها یا سباهئے وهدا؟ پمێشکا سار و هُژّار بێت. 36 چُش مبیت که هُدابُند اَناگت* 13‏:36 اَناگت، بزان یک اَناگت، اَچانَک، ناگهان. بیئیت و بگندیت که شما واب اێت. 37 اَنچش که من شمارا گوَشگا آن، سجّهێنانَ گوَشان: هُژّار بێت!»