1 نون شما، او زرّ و مالئے واجهان، بگرێوێت و زاری کنێت، چیا که تهارێن رۆچ دێم په شما پێداک اَنت. 2 شمئے مال و هستی زئوال بوتگ و سَڑتگ و جامگ و پۆشاک هم ورۆک و رمێزا* 5‏:2 وَرۆک و رمێز، بزان گوَنڈێن کِرم و لولُک که دار و پُچَّ وارت. وارتگ‌اَنت. 3 شمئے زرّ و سیمّ زنگ گپتگ‌اَنت و زنگِش شمئے هلاپا گواهیَ دئینت و آسئے ڈئولا شمئے جسم و جانئے گۆشتا ورنت، پرچا که اے گُڈّی رۆچان، زرّ و مالۆ اَمبار کرتگ. 4 بچارێت، انّون هما کارنده و دِهکانانی مُزّ شمئے هلاپا کوکّارَ کنت، که آیان شمئے ڈگارانی کِشار رۆن و مۆش کرتگ‌اَنت و شما گۆن مَندر و رپک آیانی مُزّ نداتگ. آ رُنۆکانی اے پریات، زۆراکێن هُداوندئے گۆشا رَستگ. 5 شما زمینئے سرا په ائیش و نۆش و هئوا و هئوَسّ زِند گوازێنتگ. وتا په کُشگئے رۆچا شَرّ ساٹتگ و پَزّۆرۆ کرتگ. 6 شما تچک و پهرێزکارێن مردم مئیاریگ کرتگ و کُشتگ‌اَنت. آ شمئے هلاپا نه‌اۆشتاتگ‌اَنت.

7 او براتان! تان هُداوندئے آیگا، سَبر و اۆپار کنێت. بچارێت که دِهکان چِه پئیما ودارَ کنت تان زمین وتی پُرارزشێن بَرا برۆدێنیت، آ په اێرَهتی† 5‏:7 اێرَهتی، بزان پاییزی. و بهاری هئوران چۆن وداریگ اِنت. 8 شما هم سَبر کنێت و دلا ڈَڈّ کنێت پرچا که هُداوندئے آیگ نزّیک اِنت. 9 او براتان! یکدومیئے زنگا مجنێت تانکه دادرسیا مئیاریگ کنگ مبێت. چیا که دادرس، دروازگئے دپا اۆشتاتگ. 10 براتان! سکّیانی وهدا، سَبر و اۆپارا چه هما نبیان سَبک بگرێت که هُداوندئے ناما هبرِش کرتگ. 11 ما همایان بَهتاورَ زانێن که وتی زِندِش په سبر و اۆپار گوازێنتگ، شما اَیّوبئے سبر و تهمبُلئے بارئوا اِشکتگ و زانێت که هُداوندا آییئے آسر و آکبت چے کرت. چیا که هُداوند وت گَموار و مهربان اِنت. 12 بله، او منی براتان! سئوگند مئوَرێت، نه آسمانئے، نه زمینئے و نه دگه چیزّێئے. بِلّێت که شمئے «هئو»، هئو ببیت و «نه»، نه ببیت، تان چُش مبیت که مئیاریگ کنگ ببێت.

13 اگن چه شما کَسے سکّی و سۆریان کپتگ، دْوا بکنت و اگن یکّے گَل و شادان اِنت، سنا و ستا بکنت. 14 اگن چه شما کَسے نادْراه اِنت، کِلیسائے کماشان تئوار بکنت تان په آییا دْوا بکننت و هُداوندئے ناما رۆگنی پِر بمُشنت. 15  باورمندی دْوا نادْراها دْراهَ کنت و هُداوند آییا پادَ کنت و اگن گناهی کرتگ، گناهی بَکشگَ بنت. 16 پمێشکا، وتی گناهان، یکدومیئے دێما بمَنّێت و په یکدومیا دْوا بلۆٹێت تان دْراه کنگ ببێت. پهرێزکارێن مردمێئے دْوایا زۆر مان و برجاهَ بیت.

17  اِلیاس مئے پئیمێن مردمے اَت، بله په دلستکی دْوایی کرت که هئور مبیت. گڑا تان سئے و نێم سالا زمینا هئور نرِتک. 18 پدا که دْوایی کرت چه آسمانا هئوران گوَرت و زمینا بَر و سَمر دات.

19 او منی براتان! اگن چه شما کَسے چه راستیا ٹَگل بوارت و دگرے آییا پِر بتَرّێنیت، 20 بزانێت که هرکَس یک گُنهکارێا چه گُمراهیا بتَرّێنیت، گُنهکارا چه مرکا رَکّێنیت و بازێن گناهێئے بَکشگئے سئوَبسازَ بیت.