146
در ستایش خدای نجات‌دهنده
1 خداوند را سپاس باد!
ای جان من، خداوند را ستایش کن!
2 تا زمانی که زنده هستم، خداوند را ستایش خواهم نمود،
تا وقتی جان در بدن دارم برای خدای خود سرود خواهم خواند.
3 به رهبران انسانی توکّل نکنید،
هیچ انسانی نمی‌‌تواند نجات بدهد.
4 وقتی بمیرند، به خاک برمی‌گردند
و در همان روز تمام نقشههایی که کشیده بودند از بین می‌رود.
5 خوشا به حال کسی‌که خدای یعقوب مددکار اوست
و بر خداوند، خدای خود توکّل می‌کند،
6 که آسمان و زمین و دریاها
و هرآنچه در آنهاست آفرید،
خدایی که پیوسته به وعده‌های خود وفادار است.
7 او به فریاد مظلومان می‌رسد
و گرسنگان را سیر می‌کند
و اسیران را آزاد می‌سازد.
8 خداوند کورها را بینا می‌سازد،
افتادگان را برمی‌خیزاند،
مردم نیکوکار را دوست می‌دارد.
9 خداوند غریبان را محافظت می‌کند،
و از بیوه زنان و یتیمان مراقبت می‌نماید.
امّا شریران را هلاک می‌سازد.
10 سلطنت خداوند جاودان است،
و خدای تو ای صهیون، تا ابد فرمانروایی می‌کند.
خداوند را سپاس باد!