کتاب یوئیل نبی
معرّفی کتاب
این کتاب در قرن پنجم یا چهارم قبل از میلاد مسیح در زمان شاهنشاهی پارس نوشته شده است. یوئیل شرح هجوم عظیم ملخها و وقوع خشکسالی شدید در فلسطین را بیان میکند. او در این وقایع نشانهٔ فرا رسیدن روز داوری خدا را مشاهده میکند. روزی که خدا آنانی را که با عدالت او مخالفت کردهاند، مجازات خواهد نمود. این نبی دعوت خدا را اعلام میکند که بازگشت و توبه کنید و وعدهٔ خدا را برای بازسازی و برکت بیان میدارد. وعدهٔ عالی یوئیل این است که خدا روح خود را بر مرد و زن و پیر و جوان خواهد فرستاد.
تقسیمبندی کتاب
هجوم ملخها 1:1-17:2
وعدهٔ بازسازی 18:2-27
روز خداوند 28:2-21:3
ماتم برای نابودی غلّه
1
1 این پیام از جانب خداوند به یوئیل پسر فتوئیل رسید:
2 ای پیر مردان بشنوید!
ای ساکنان روی زمین گوش بدهید!
آیا در عمرتان یا در دوران زندگی نیاکانتان
چنین واقعهای اتّفاق افتاده است؟
3 آن را برای فرزندانتان تعریف کنید.
آنها نیز آن را به فرزندان خود بگویند
و به همین ترتیب این واقعه برای نسلهای بعدی تعریف شود.
4 انواع ملخها دستهدسته خواهند آمد
و تمام محصول زمین شما را خواهند خورد.
5 ای مستان بیدار شوید و گریه کنید.
ای میگساران زاری نمایید،
زیرا انگور و شراب شما همه از بین رفته است.
6 امّتی که بسیار قوی و بیشمارند
بر سرزمین من هجوم آوردهاند.
دندانهای ایشان مانند دندان شیر، تیز است.
7 تاکستانهای مرا خراب کردهاند.
پوست درختان انجیر مرا کنده
و شاخههای آنها را سفید و برهنه گذاشتهاند.
8 مانند دوشیزهای که بهخاطر مرگ نامزد جوان خود
لباس ماتم میپوشد، سوگواری کنید.
9 هدیهٔ آردی و شراب برای معبد بزرگ از بین رفته
و کاهنان که خادمان خداوند هستند، ماتم گرفتهاند.
10 کشتزارها همه خشک شدهاند
و زمین عزادار است.
چون غلّه از بین رفته است،
انگور خشک شده
و درختان زیتون پژمرده گردیدهاند.
11 ای کشاورزان گریه کنید
و ای باغبانان شیون نمایید،
زیرا محصول گندم
و جو تلف شده است.
12 تاکهای انگور از بین رفته و درختان انجیر،
انار، خرما، سیب و تمام درختان دیگر خشک شدهاند.
خوشی و سُرور برای مردم نمانده است.
13 پلاس بپوشید و گریه کنید،
ای کاهنانی که در قربانگاه خدمت میکنید!
به معبد بزرگ بروید و تمام شب را ماتم بگیرید!
زیرا دیگر غلّه و شرابی نیست که به خدا تقدیم شود.
14 فرمان بدهید تا روزه بگیرند
و به مردم خبر بدهید
که همهٔ رهبران
با تمام مردم یهودا
در معبد بزرگ خدای خود جمع شوند
و در آنجا در حضور خداوند گریه و زاری کنند.
15 وای بر ما، زیرا روز خداوند نزدیک است،
روزی که خدای قادر مطلق،
نابودی و هلاکت بر ما میآورد.
16 خوراک ما در برابر چشمان ما از بین رفته است
و دیگر خوشی و شادمانی در خانهٔ خدای ما نیست.
17 بذرها در زمین خشک پوسیده شدهاند.
غلّهای برای ذخیره کردن نیست
و انبارها خالی از غلّه، خراب شدهاند.
18-19 گاوها از گرسنگی ناله میکنند
و گلّههای گوسفند سرگردانند،
زیرا چراگاهی برایشان باقی نمانده است و همه تلف میشوند.
خداوندا، به درگاه تو التماس میکنم،
زیرا گرمای سوزان، چراگاهها را خشک ساخته
و شعلههای آن درختان را سوزانده است.
20 حتّی حیوانات وحشی به درگاهت ناله میکنند،
چون جویهای آب خشک شده و شعلههای سوزان گرما چراگاههای بیابان را از بین برده است.